Ideologia komunistyczna narzędziem zmian w światowym systemie politycznym

Ideologia komunistyczna udowodniła, że jest skutecznym i trwałym narzędziem zmian w światowym systemie politycznym, społecznym i kulturalnym XX wieku. Jego skuteczność jest wynikiem szeregu fałszywych wrażeń. Przede wszystkim komunistyczni ideologowie często używali nieprecyzyjnych i sprzecznych terminów, określając, co nie jest komunizmem. Niektóre z podstawowych założeń ideologii komunistycznej są po prostu fikcją. Na przykład slogan, że komunizm jest najlepszym i ostatecznym systemem, w którym każdy (lub każda) osiągnie to czego pragnie, zgodnie ze swoimi potrzebami, jest po prostu nonsensem. Ludzkie potrzeby są coraz większe, a możliwości ich zaspokojenia niekoniecznie. W takim systemie popyt nie nadąża za podażą. Ewidentnym przykładem była Polska socjalistyczna. Mimo, że zarobki były niskie, ale w każdej dziedzinie były braki: żywność, budownictwo, przemysł samochodowy, przemysł maszyn rolniczych, przemysł metalowy itd. Propaganda mówiła; już wkrótce wyprzedzimy zachód. Bardzo wielu w tą propagandę uwierzyło.
 Pogląd, że nacjonalizacja „środków produkcji” prowadzi do ich socjalizacji, jest również nierealistyczny. Komunistyczny „racjonalizm” powoduje, że ludzie wierzą w nieograniczone możliwości ludzkiego umysłu. Ideologia komunistyczna miesza obiektywizm z subiektywizmem. Gnostyczny dualizm absolutnego zła (własność prywatna i wyzysk klasy pracującej) i absolutnego dobra (własność uspołeczniona i społeczeństwo bezklasowe) gwałci zasady myślenia „naukowego”, do którego komunizm nieustannie się odwołuje. Materialistyczne rozumienie dziejów i moralna natura celów ostatecznych są w zdecydowanej opozycji. Przekonanie, że możliwe jest zrealizowanie historycznych konieczności, było metafizyką, którą przecież zawsze odrzucali. Najogólniej mówiąc, przekonanie, ę człowiek może wprowadzić raj na ziemi, i to przemocą, jest absurdem.
 Wszystkie te wątpliwe obietnice i wewnętrzne sprzecznie argumenty tłumaczono jako „dialektykę”. W praktyce dialektyka służyła jako dowód, że komuniści mają zawsze rację, że „kapitalistyczny” wyzysk jest złem absolutnym, że terror jest właściwym narzędziem wprowadzania przyszłej szczęśliwości. Dialektyka była też świetnym instrumentem analizy, czym komunizm był i czym powinien być, niezależnie od aktualnych oczekiwań. Przy jej pomocy prześladowano też tych, którzy nie wierzyli, że czarne jest białe, a białe jest czarne.
 W tych warunkach wystarczyło stwierdzić, że komunizm może osiągnąć jedynie rewolucyjna klika działająca w imię „postępowych” procesów historycznych, a okazało się, że dyktatura jest celem samym w sobie. Idealistyczne cele były za horyzontem, a rzeczywistość nazywano „realnym socjalizmem”. Niemożność zrealizowania sprzecznych obietnic komunizmu prowadziła do potęgowała się społecznych, ekonomicznych i kulturalnych patologii. Komunizm niszczył naturalne więzi społeczne, altruistyczne motywy ludzkiej aktywności i zakłócał komunikację manipulacji na języku, co nazwano „nowomową”. Unikatowa kombinacja terroru i entuzjazmu, cenzury i agresywnej propagandy skłaniała miliony ludzi do wiary, że niezależnie od różnych horrorów i niesprawiedliwości uczestniczą w dobrym dziele.
 Głównym grzechem i rezultatem komunizmu był relatywizm moralny. Milowan Djilas tak określił związki dialektycznego materializmu i moralnego relatywizmu: „Czym jest sumienie? Czy ono w ogóle istnieje? W stalinowskiej filozofii, ani w jej realizacji, nie ma miejsca dla sumienia. W końcu człowiek jest tylko częścią sił wytwórczych”. W komunistycznej logice prawo jest wolą klasy panującej, a więc prawda materialna w procesie prawnym nie ma znaczenia. Widać więc, że orzeczenie, co jest przestępstwem, a co nie jest, musi wynikać z obiektywnego traktowania moralności i prawa. Dlatego społeczność międzynarodowa stworzyła jasne, precyzyjne oceny postępowania władzyi dlatego musimy oceniać postępowanie komunistów tymi miarami.